باران بارید، چه بارانی، کمربندم را بستم و  شروع کردم به گوش کردن به آهنگ های موبایلم. فضای ماشین را بوی نان تافتون مسافری دیگر پر کرده بود. دوست داشتم این باد و باران و عطر و موسیقی به گونه های خسته آدمهایی بخورد که توی فکرم بودند...سالها قبل توی کتابی خوانده بودم که اگر ژست هر موقعیتی که دوست دارید به آن برسید را بخود بگیرید و بر آن مداومت کنید، حالتی در شما ایجاد می شود، که یا شما را به آن موقعیت سوق می دهد، یا اینکه آن موقعیت را برای شما آنقدر قابل درک می کند که بتوانید تصمیم بگیرید آیا برای طولانی مدت دوست دارید در آن موقعیت باشید یا ترجیح می دهید از آن به عنوان یک مشغله ذهنی عبور کنید: رفتم در قالب یک انسان راضی، قانع، امیدوار، صد البته با سواد و هزار البته مصمم و امیدوار و هدف مند.
ببینید به نظر من وجه مشترک آدمها و چیزهای درست و حسابی دنیا، عقل و منطق است. اصلا من جدیداً بدجوری عاشق این نوع دیدگاه شده ام؛ فکر می کنم، انجام کاری به صرف پاداش یا ترس از خطا، آدم را به جایی نمی رساند.از هر کار فکر شده، گُل می چکد. این فکر کردن روی کارها یک جور به آنها ضمانت می بخشد. چون به نظر من، فکر کردن با شفاف سازی قضایا اتفاق می افتد، شفاف سازی قضایا هم با شفاف بودن آدم برای خودش، یک جور انگار اتمام دوره سردرگمی ست، البته خوب بعضی فکرها پشتوانه تجربی بالایی دارند، مثل زمینهای حاصل خیز، بعضی ها  هم گاهی باید خود را حتی نمک زدایی کنند....

پی نوشت: فهمیدم شهرداری به شهروندان نهال رایگان می دهد، با وجود مشغله ای که دارم، یک بخش چیپ وجودم، دوست دارد، برود و چندین اصله نهال بگیرد، حتی اگر حیاط هم نداشته باشد، چون رایگان است....این حاتم بخشی را با وجود حیاط دار نبودن خیلی ها، نمی دانم چه طوری تفسیر کنم.....