"ما آدم بزرگها موجودات ناسپاسی هستیم چون هیچ وقت خداوند منان را به خاطر اینکه دیگر به مدرسه نمی رویم شکر نمی کنیم"

جمله بالایی که به گفته یک روزنامه از وودی آلن است  واقعا مرا به یاد شکر این نعمت انداخت چرا که حقیقتا بدون مدرسه احساس آزادی زایدالوصفی می کنم.

من همیشه از مدرس بیزار بودم ازاکثر  معلمها، خوب که فکر می کنم می بینم وسعت این بیزاری به قدری بود که من آن رادر دانشگاه هم احساس می کردم.

حالا در نهایت احساس می کنم مدارس واقعا مهد پرورش یک نسل هماهنگ  است که ابتدایی ترین حق آنها به فراخور تشخیص مسئولین مدارس به ذهنشان دیکته می شود.یک نسلی که حتی عاجزند که به درد خودشان بخورند جهان اطرافشان پیشکش

چه بال ها که این معلمان شریف آنها را نچیدند

چه اذهان خلاق که این معلمها با تکیه بر کتابهای درسی مزخرف تخریب نکردند

این قاتلین  شور و اشتیاق کودکی با لباسهای فرم بدقوارهشان چگونه با خودخواهی حس ریاست طلبی شان در این کلاس ها ارضا می شد.

آه چقدر قلبم فشرده می شود. ..