به نظر من وقتی دو نفر بویژه دختر و پسر باهم دوست می شوند غالبا حرف شنو بودن و تسلیم یکی از آنها در قبال دیگری مایه خوشنودی می شود طرف مقابل انگار قند توی دلش آب می شود که وای چه آدم فهمیده ای وارد زندگی ام شده و این جور به نظر می رسد که چنین رابطه ای  اصلا به بن بست نخواهد رسید.....اما اینطور نیست چرا که  مطمئنا این طفیلی بودن در دراز مدت کسالت بار خواهد بود.. چه، کسی که می خواهد مطیع و وابسته باشد و چه، کسی که نقش حامی و تصمیم گیرنده را بازی می کند، هردو مشکل دارند...........  اولی با گریز از مسئولیت تصمیم گیریهایش و دومی با احساس نیاز به بزرگ تلقی شدن......