وقتی احساس کنی کسی ناظر کارهایت هست در چنین لحظه هایی ساختن فیلمی  را آغاز می کنیم که شخصیت اصلی آن خودمان هستیم و مطمئنیم که کسی کارهای مارا تماشا می کند.اما بعد که سنمان بیشتر می شود فکر میکنیم چنین  چیزهایی مسخره است و به این لحظه ها به چشم این که کودکی هوس هنر پیشگی کرده نگاه می کنیم .یادمان می رود که در آن لحظه ها این احساس که در حضور یک تماشاگر نامرئی هستیم و کسی مارا تماشا می کندچقدر درما قوی بود.

وقتی به آسمان شب نگاه می کنیم اغلب دوباره همان احساس را پیدا می کنیم و همیشه همان سوال بایمان مطرح می شود:چه کسی آن بالاست و مارا تماشا می کند؟

وآن ها کسانی نیستندجزفرشته ها سفیران خدا........

همه مذاهب و همه کسانی که تا کنون شاهد خارق العاده بوده اند از فرشته حرف می زنند عالم وجود پر از فرشته است آنان هستند که به ما امید می دهند.:مثل فرشته ای که ولادت مسیح را اعلام کرد.

مرگ آور هم هستند:مثل فرشته مرگ که در سراسر مصر سفرکرد و همه کسانی را که نشانه معین بالای در خانه شان نبود از بین برد.