میزان تایید طلبی ام خیلی کم شده است. تایید طلبی اسم آبرومندانه برای کلمه گدا است. گدای تایید و توجه. هر بار بخشی از خودم را از زیر طوق نامرئی آن رها می کنم.

این دستاورد لذت بخشی است و برای من حکم یک جور تناسب اندام را دارد. تناسب اندامی که یک آدم با اضافه وزن یا کسی به خاطر لاغری دنبال رسیدن به آن است.

غذایم خوشمزه شده، چه خوب، اگر همه به به کنند و از آن تعریف کنند. اما اگر نکردند به هر دلیلی اینکه یا حواسشان نبود. یا غذا باب طبعشان نبود، در حس خوب من فرقی ایجاد نمی کند، نهایتا آن را پای سلیقه شخصی آنها می گذارم.

آواز می خوانم صدایم زیباست به نظر خودم آره.

نوشته ام دلنشینه؟ خودم این طور فکر می کنم. اما توی این یک مورد مثل چند تا یک مورد دیگه هنوز کمی شکننده هستم. اما به خودم قول دادم که حتما در این موضوع هم به خودکفایی برسیم. از تایید بقیه استقبال کنیم و خوشحال باشیم ولی به آن وابسته نباشیم.

وقتی آدم از درونش تغذیه کنه، سیری درونی اش به اون قدرت می ده. نه نیاز داره التماس بقیه رو بکنه نه اینکه دست پیش رو بگیره و متکبرانه رفتار کنه.

این از بزرگی خداست که آدم خودش برای خودش کافیه. البته اگر متقاعد بشه که این قضیه رو باور کنه.

چه جایگاه رفیعی که جهان به آدم بگه: «ببین دنیا هرچی می خواد بگه، مهم اینه که نظر خودت در مورد خودت چیه. حرف آخر رو تو می زنی. تنها کسی که در دنیا باید قانعش کنی که بپذیره تو مهمی. تو ارزشمندی خودتی. فقط خودت.»