چند شبی است که فکری ذهن مرا شخم می زند و من مثل سال ها پیش به قول همسرم به گربه آوازه خوان تبدیل شده ام. غالب این خواب ها، گیر افتادن در یک موقعیتی است که ضرورت دارد از آن خارج شوم یا کمک بخواهم در حالی که نه زبانم و نه جسمم مرا همراهی نمی کنند... مثل اپراهایی است که شنیده ام. اما خوب از آنجایی که دیگر رفتن در نقش قربانی برایم نون و آب ندارد، اصلا این طور نیست که مثل سابق به خاطر این خوابها دلم به حال خودم بسوزد، بلکه خیلی زود با مشغله های روزانه ام، اصلا فراموششان می کنم. از محل نگذاشتن، مثل سبزی پلاسیده می شوند آنها...
در یکی از این خوابها یادم هست، از حضرت فاطمه کمک خواستم، صبح که بلند شدم، به این صندوق صدقات که راه به راه مثل قارچ سبز شده اند، یک پولی صدقه انداختم. من صدقاتم را از یک سر جمع می کنم و از یک سر خرج می کنم. یک مدت تصمیم گرفتم، آنها را جمع کنم و مثلا کتاب بخرم  و به کتابخانه یا بچه های بهزیستی اعطا کنم. اما هی خودم مثل شمع دزد صومعه، آنها را وقتی در تنگنا بودم، خرج می کردم و خودم به خودم فتوا می دادم که الاعمال به النیات و خدا لابد می داند من اگر روزی متمول شدم چه ها که نخواهم کرد، بعدا که دیدم این بار برایم سنگین تر می شود، بهتر دیدم، صدقاتم را که مبلغ آن نهایتا از پانصد تومان تجاوز نمی کند، بندازم صندوق صدقات که وجوهات آن می دانم مثل یخی که تا آن ور شهر برسد، چیزی از آن باقی نمانده، خیلی ناچیزش دست مستحقان می رسد؛ البته اگر چیزی از سیخ معتادان که حتی در روز روشن هم ابایی از درآوردن پول آنها ندارند، در امان بماند....
گفتم حضرت فاطمه یادم آمده بود که حدودا دوازده-سیزده ساله بودم و مادرم نذری سمنو داشت، آن موقع مطمئنا این وسایل پیشرفته که جوانه ها را بریزند و سریع له کنند، نبود، تازه مطمئنم اگر هم بود، از نظر مادرم تمام لطفش به این بود که زن ها جمع شوند و با هم آن را در هاون بکوبند. یادم می آید در مرحله نهایی  پخت سمنو قرار بود همه از آن مطبخ بیرون بیایند و سمنو را با آینه و گلاب و شانه تنها بگذارند؛ و عقیده بر این بود که حضرت فاطمه می آیند و شیرینی سمنو را داخلش می ریزند. من با آن ذهنیتِ انگشت دانه ای خود، در حالی که به خاطر اعتقادات و تلاشهایم خیلی هم خودم را لایق می دیدم، یک نامه به این مضمون به حضرت فاطمه نوشتم: