دیروز سالروز درگذشت قیصر امین پور بود. خیلی دیر -مثه همه دیرهای دیگر زندگیم- با اشعارش آشنا شدم. شاید به خاطر این بود که کلا با شاعرانی که اسمشون در کتاب تاریخ ادبیات ذکر شده بود، مشکل داشتم. یادش نخیر تاریخ ادبیات شونصد صفحه ای که از دیدنش اینجوری میشدم===> 

ولی از خوندن شعرهاش لذت میبرم. دوست داشتم با این پست، در این خزان بی برگی یادی از او کرده باشم که بی ادعا بود؛ هم شما را هم در لذت یکی از شعرهاش که خیلی دوست دارم سهیم کرده و اگر تونسته باشم با ذکر نام قیصر همچنان به عمق زندگی کلبه مجازیمون بیافزایم:

سراپا اگر زرد و پژمرده ایم
ولی دل به پاییز نسپرده ایم

چو گلدان خالی لب پنجره
پر از خاطرات ترک خورده ایم

اگر داغ دل بود ما دیده ایم
اگر خون دل بود ما خورده ایم

اگر دل دلیل است آورده ایم
اگر داغ شرط است ما برده ایم

اگر دشنه ی دشمنان گردنیم!
اگر خنجر دوستان گرده ایم!

دلی سربلند و سری سر به زیر
ازاین دست عمری به سر برده ایم