هیچ وقت مثل الان به اهمیت هدف - یا همان برنامه داشتن- فکر نکرده بودم.  اگر روزی از من می پرسیدی بزرگترین سرمایه یک انسان چه می تواند باشد، شاید می گفتم.  آگاهی، تندرستی، پول. ولی حالا با اطمینان می گویم، هدفمند بودن و البته هدفی که به دنبال شناخت و آشتی با خود انتخابش کرده باشی. چون خیلی از اهداف حاصل القائات خانواده، دیگران و کلا جو حاکم بر جامعه است و اهدافی که هر چند یک آموزه های مفیدی به آدم می دهند اما وقت نازنین ما را تلف میکنند. کلی انرژی صرف میکنی و در نهایت بعد از حتی موفقیت در رشته و کارت و... احساس می کنی چیزی ناراضی در ته قلبت از اینکه در نظر گرفته نمی شود شاکی است این که داری برای دیگران زندگی میکنی.

 پی نوشت: عنوان پست، اسم یکی از کتابهای دکتر شریعتی است به همین نام.